வெற்றிவேல் வீரவேல். சீமானின் தமிழ் தேசியப் புரட்டுக்கள். 2/2

முதல் பாகம் படிக்காமல் தவற விட்ட முப்பாட்டனின் பேரன்கள் இங்கே சொடுக்கவும்.

ஒன்றிரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் சீமான் தன் கருப்புச் சட்டையோடு திராவிட இயக்க மேடைகளை வெறுத்து அதிமுக மேடைகளில் அதிகாரபூர்வமில்லா பேச்சாளராய் கோலோச்சிக் கொண்டே, " இனிமே எவனாச்சும் திராவிடம், தமிழ்னு பேசிகிட்டு கோபாலபுரம் கேட்டுக்கு அந்த பக்கம் போனீங்க? எல்லா பயலையும் கத்தியால குத்துவேன் என்று மார்க்ஸ், லெனின், சேகுவேரா, முப்பாட்டன் முருகன் எல்லாம் சிந்திக்காத ஒரு சித்தாந்தத்த முன் வைத்தபோது கூடவே இருந்த செவ்வாழைகள் எல்லாம் துண்டைக் காணோம் துணியைக் காணோம் என்று துள்ளிக் குதித்து ஓடிப்போன விவகாரம் எல்லாம் நாம் அறிந்ததுதான்.

ஒரு பக்கம் ஈழ ஆதரவு, இன்னோர் பக்கம் ஈழத்துக்கு எதிரான ஜெயலலிதா ஆதரவு, என்று ரெட்டைக் குதிரையில் எந்தப் பக்கம் போவதென்று தெரியாமல் சவாரி செய்துகொண்டிருக்கும் சீமான், கொஞ்சம் அல்ல அதிகமே முற்றிய நிலையில் கைய்யில் எடுத்திருக்கும் விவகாரம் தமிழ் தேசியம், ஆசிவகம், முப்பாட்டன் முருகன். வரலாற்றின் முன் தங்களுக்கான இடத்தை தங்களின் முயற்சியால், உழைப்பால், வீரத்தால் தியாகத்தால் தங்களை தாங்களே கட்டமைத்துக் கொண்ட மாவீரர்களை, எல்லாம் இவன் என் பாட்டன், இவன் என் கொள்ளுப் பாட்டன், இவன் என் அண்ணன் என்று சொல்லிச் சொல்லியே தனக்கான இடத்தை அடைந்து விடலாம் என்ற மனோபாவம் எல்லோருக்கும் உரிய ஒன்றுதான் ஆனால், புராணங்களால் கட்டமைக்கப் பட்ட மொட்டை முருகனை முப்பாட்டன் என்பதில் என்ன விதமான தமிழ் தேசியத்தை சீமான் உண்டாக்க விரும்புகிறார் என்பதில்தான் குழப்பம்.

டாக்டர் அம்பேத்கர் முன் வைத்த பண்பாட்டுப் புரட்சி மீட்டெடுப்பு இல்லாமல் சமூகப் புரட்சி சாத்தியமில்லை என்ற கோட்பாட்டு முழக்கத்தை இவர்கள் தங்களுக்கு வேண்டியபடி மடித்தும் ஒடித்தும் பாண்பாட்டை மீட்டெடுக்க பச்சை சட்டையணிந்து வெற்றி வேல் வீர வேல் என்று பழனி முருகனுக்கு பால் காவடி எடுக்கச் சென்றிருப்பதற்கு விளக்கம் சொல்கிறார்கள், நமக்கு காதெல்லாம் ரத்தம் வழிகிறது.

சீமானின் அடிப்பொடிகள் மட்டும் என்ன சீமானைப் போலவே ஒரு பக்கம் சாதியவாதம் பேசிக் கொண்டே இன்னொருபக்கம் ஈழத்தை வென்றெடுப்போம் என்ற முழக்கத்தை முன் வைத்தவாரே கிடைத்த இடைவெளியில் கிடா வெட்டுகிறார்கள் தமிழ் தேசியத்தை.

பெரியார், அண்ணா போன்ற அரசியல் மேதைகள் எல்லாம் கண்டெடுக்க முடியாத ஒரு சமூகக் கட்டமைப்பை தங்களின் அரசியல் ஆசைகளுக்காக அம்மையாரிடமும், இன்ன பிற குஞ்சுக் குளுவான் சாதி தேசியம் பேசும் ஆட்களுக்கும் நேர்ந்து விடப்பட்ட ஆடுகளைப் போலவே எந்த பக்கம் பாயச் சொன்னாலும் பாயத் தயாராக இருக்கும் பள்ளிக் கூடச் சிறுவர்களை வைத்துக் கொண்டே 2016 ல் பாய்வோம் முதல்வர் வேட்பாளருக்கு தயார் என்கிற சீமானின் தமிழ் தேசிய முயற்சி முதல்வர் வேட்பாளர் என்பதோடு முடிவடைந்து போகிறது.

இந்திய அரசாங்கத்துடன் ஒரு அங்கமாக ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் தமிழகத்து முதல்வர் ஆகிவிட்டாலே தமிழ் தேசியம் வென்றெடுத்துவிட்டதாக ஆகுமென்றால் பச்சைத் தமிழன் பன்னீர்செல்வம் ஆட்சிகூட இவர்கள் அகராதியில் தமிழ் தேசியத்தின் ஆட்சிதான்.

முருகனுக்கு ஒரு விளக்கம் சொன்னதற்கே சமூக வலைத்தளங்கள் எல்லாம் கழுவி ஊற்றியதில் நாரதரை பார்ப்பனராக்கி, சிவனையும் பார்வதியையும் முருகனையும் முப்பாட்டன்கள் ஆக்கியதில் ஆற்றங்கரைப் பிள்ளையார் கதிதான் அதோகதியாகிப் போனது.

சாதிய வாதம், மொழிவாதம் இரண்டை மட்டுமே கொண்டு உண்டாக்கப் படும் தேசிய இனக் கொள்கைகள் மூலம் எந்த ஒரு தேசியத்தையும் ஒரு இம்மியளவுகூட முன்னெடுத்துச் சென்றுவிட முடியாதென்பது தெள்ளத் தெளிவு. அரசியலில் அரிச் சுவடி தெரியாத ஆட்களே சீமானின் பலம் என்பதால் கொள்கை ரீதியான விளக்கங்களையோ இல்லை அதற்கான மறுப்புகளை முன்வைப்போரின் கருத்துக்களையோ எதிர்கொள்ளும் ஆட்களோ இன்றி திருவிழாவில் காணாமல் போன குழந்தைகளைப் போல, திராவிடத்தையும், பெரியாரையும், கலைஞரையும் திட்டுவதும், தமிழ் தேசியத் தலைவர் என்று பிரபாகரனைக் கொண்டாடிக் கொண்டு வீரத்தமிழன் வீரப்பனுக்கு வீர வணக்கம் போஸ்டர் அடிப்பதிலும் மட்டுமே தங்கள் தேசியத்தை வென்றெடுக்க முடியும் என்று யார் சொன்னார்கள் என்று தெரியவில்லை.

சீமானைத் தவிற யாரையுமே தமிழர்கள் பட்டியலில் ஏற்றுக் கொள்ளாத, தமிழ் தேசியம் பேசும் ஆட்கள் வசதியாக யாரையெல்லாம் சேர்க்கிறார்கள் என்று பார்த்தால் தாய்மொழி தமிழாக இருந்தால் மட்டுமே போதாது அவர்கள் சாதியாலும் தமிழர்களாக இருக்கவேண்டும் என்கிற ஒற்றைக் கொள்கை கிட்டத் தட்ட அவர்கள் வரையரையில் ஒட்டுமொத்த தமிழகமுமே வந்தேறிக் கூட்டம்தான்.

வந்தேறிக் கூட்டம் தமிழகத்தில் மட்டுமா வந்தேறியது? உலகமெங்கும் இருக்கும் இந்திய, ஈழத் தமிழர்கள் எண்ணிக்கை பல கோடியைத் தாண்டுகிறது, அவர்களையெல்லாம் வந்தேறிகளே ஓடுங்கள் உங்கள் நாட்டுக்கு என்று சொல்லாதவரை சீமான் போன்ற அரசியல் தெளிவற்ற தமிழன் ஆளனும், என் மண், என் மக்கள், முப்பாட்டன்கள், ஆண்ட பரம்பரை பேசும் சாதிய மனோபாவம் விட்டு வெளியேற மறுக்கும் ஆட்களுக்கு கொண்டாட்டம்தான்.

அதுவரை வெற்றிவேல் வீரவேல் என்ற முழக்கத்தோடு பழனி சித்தநாதன் பஞ்சாமிர்தம் வாங்கி சப்புக் கொட்டிக் கொண்டே நாக்கிலும் கொஞ்சம் நக்கிக் கொள்வோம். பழனியில் அவாள்கள் மணியாட்ட சிதம்பரத்தில் ஆறுமுகச் சாமியார் வெளியேற்றப் பட, அணைத்து சாதியினரும் அர்ச்சகராகும் திட்டங்களுக்கு அவாள்கள் முழு வேகத்தோடு எதிர்க்க முப்பாட்டன் முருகனுக்கு இடையில் இருக்கும் பூநூல் போட்ட புரோக்கர்கள் துணையோடு தமிழ் தேசியத்தை வென்றெடுப்போம்.

வெற்றிவேல் வீரவேல். சீமானின் தமிழ் தேசியப் புரட்டுக்கள். 1/2

அப்போது  நான் காதலில் விழுந்து கவிழ்ந்து என் கல்லூரிப் படிப்பை எல்லாம் மூட்டைகட்டி வைத்துவிட்டு விவசாயிக்கு கைய்யும் காலும் போதுமடா கல்லூரிப் படிப்பு ஏதுக்கடா என்று படு தீவிரமாய் விவசாயம் பார்க்க ஆரம்பித்திருந்தேன்.  பாஞ்சாலங்குறிச்சி திரைப்படத்தில் வரும் ஓன் ஒதட்டோர சிவப்பஏஏ... அந்த மருதாணி கடனா கேக்கும் கடனா கேக்கும் என்று மதுபாலாவின் இடைத் தேர்தலில் டெப்பாசிட்டுகளை இழந்துகொண்டிருந்தேன் அப்போதெல்லாம் இந்த சீமானை யாரென்று யாருக்குமே தெரிந்திருக்காத போது எனக்கு மட்டும் என்ன தெரிந்திருக்கவாப் போகிறது? இருந்தாலும் அந்த பாடலை அப்போதைய உச்ச கட்ட தொழில் நுட்பமான டிடிகே 90 கேசட்டு ஒன்றில் இரண்டு பக்கமும் இந்த ஒதட்டோர சிவப்பை மட்டுமே பதிவு செய்து ஓடவிட்டு என் பிபிஎல் ஆடியோ சிஸ்டத்தை அலறவிட்டு தனிமையில் காதலித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

நம்பினால் நம்புங்கள் அதற்குப் பின் சீமானை தம்பி படத்தில் இயக்குனராக கண்ட போதுதான் அவர் ஒரு ஈழப் போராளி என்றும் சாக்லேட் பாய் மாதவனை சண்டைக் கார மாதவனாக சைலண்டைக் கூட வயலண்டாகக் காட்டித்தான் சாதிக்க முடியும் என்ற உலகப் புகழ் பெற்ற காவியத்தில் நடிக்கவைத்து காணாமல் போக வைத்தவர் என்றும் கண்டுகொண்டேன்... என் சிங்களத்து கண்ணுக்குட்டீ பூஜா என்று வலையுலகம் எல்லாம் கொண்டாடும் பூஜாவுக்காக எல்லாவற்றையும் சகித்துக் கொண்டும் இருந்தேனோ என்னவோ. 

ஆனால் அந்த செபஸ்டியன் சீமான், பகுத்தறிவாளார். (விக்கி பீடியா இப்படித்தான் சொல்கிறது அய்யன்மீர்) அப்போதும் அதன் பிறகும் கவிஞர் அறிவுமதியின் நிழலில் நின்று கொண்டு திராவிட இயக்க மேடைகளில் பேராசான் பெரியாரின் படம் தாங்கிய தேனீர் ஆடைகளில் (அட டீ சர்ட்டுதான் மக்களே) தோன்றி உங்க ராமன் எங்கடா பொறந்தான் என்று பொங்கிப் பொங்கிப் பேசியபோது அடடா எங்கேயப்பா இருந்தாய் என் பகுத்தறிவு போராளியே இத்தனை நாளாய் உன்னை ஒரு சாதாரண சினிமாக்காரன் என்றல்லவா நினைத்துக் கொண்டிருந்துவிட்டேன் என்று என்னை நானே குட்டிக் கொண்டேன்.  வந்தாலும் வந்தது ஈழப் போரின் இறுதிக் காட்சிகள்.

அதற்கு முன்போ அதற்கு பின்போ சந்தித்தோ சந்திக்காமலோ போட்டோ ஷாப்போ இல்லை ஒரிஜினல் ஷாட்டோ விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரனோடு எடுத்துக் கொண்டதாக ஒரு ஒற்றைப் புகைப்படத்தை வைத்தே தமிழ் தேசியப் போராளிகளின் ( அப்படித்தானே?) ஒற்றைத் தலைவனாய் தன்னை முன்னிறுத்திக் கொள்ள பட்ட பாடென்ன உயர்த்திய கைகள் என்ன? 2009ன் ஜனவரி மாதத்தில் தீக்குளித்த முத்துக்குமார் கொளுத்திப் போட்ட தீக்குச்சியின் நெருப்புக்களால் உண்டான சிறு துளிகளை ஒன்றாக்கி இயக்கமாக்கி  கைதாகி சிறை சென்று கலைஞரை துரோகியாக்கி மகிழ்ந்து கொண்டிருந்த சீமான் உண்மையில் ஒரு கும்பலை தனக்குப் பின்னால் இழுக்கத்தான் செய்தார்.

சாதி, திராவிட அரசியலைத் தாண்டி வெளிவராத அரியலூர் மாவட்டம் செந்துறையில் என் அக்கா வீட்டுக்குப் போகும் போதுதான் கண்டேன் ஒரு பயங்கர பதாகையை. அவர் நாம் தமிழர் என்றொரு இயக்கத்தை தொடங்கியிருப்பதையையும் அதை வைத்து அவர் மற்றும் ஒரு அரசியலை அல்ல மாற்று அரசியலை தொடங்கி வைத்து அதில் குதிக்கவும் போகிறார் என்பதையும்.  இருப்போம் தமிழாய் நெருப்பாய் என்ற எல்லா தமிழ் படங்களுக்குக் கீழும் வரும் அந்த ஒன்றரைச் சொல் அடிவரி போல. அப்போது பல பேருக்கு என் நண்பர்களைப் போலவே இந்திய அரசியலும், சாதி அரசியலும், தேசியம் பற்றிய புரிதலும் இல்லாதிருந்தது. தமிழ் தேசியம் என்பதும் நாம் தமிழர் என்பதும் ஏதோ வானத்தில் இருந்து வல்லூரு தூக்கி வந்து போட்ட குயில் குஞ்சின் கீதம் என்றே நம்பிக் கொண்டிருந்தனர். பாவம் அவர்களுக்கு சி.பா ஆதித்தனாரையோ நாம் தமிழர் இயக்கத்தையோ தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. எல்லாம் 2009க்குப் பின் அரசியல் பால பாடத்தை சீமானின் அடிச்சுவட்டில் தேடிய பிள்ளைகள். 

ராஜீவ் கொலைவழக்கில் கைதாகி தூக்குத் தண்டணைக்காய் காத்திருக்கும் மூன்று பேர் விடுதலைக்காக பிணமான செங்கொடியின் பிணத்தின் மேல் தங்கள் அடித்தளைத்தை அதி தீவிரமாய் கட்டத் தொட்டங்கிய கட்சியின் தலைவர் அல்லவா எம்மான் சீமான்?. பாவம் அதற்குப் பின் கலைஞர் ஆட்சிக்கு வராமல் போனது எம் மக்கள் செய்த புண்ணியம், இல்லையென்றால் இன்னும் இன்னும் நெஞ்சடைக்கப் பேசி பல உயிர்களை பலி வாங்கி மக்கள் முதல்வருக்காய் மாண்டு போன மக்களின் ஓரங்க கின்னஸ் ரெக்கார்டுகளில் கை வைத்திருப்பார்.

2011 தேர்தலில் தமிழகத்தில் பல பத்தாண்டுகளாய் மாற்றம் வேண்டிய  மக்கள் அய்யாவையும் அம்மாவையும் தேடிய அலையில் வாகாய் வந்து வண்டிக்குள் ஏறி என் தொப்புள் கொடி ஒறவுகளை கொன்றழித்த கயவர்களே என்று ஆக்ஸ், பாண்ட்ஸ், ரெக்ஸோனா பாடி ஸ்ப்ரே விளம்பர அம்பாசிடர்களுக்கு போட்டியாய் காங்கிரஸை கருவறுப்போம் என்றெல்லாம் பஞ்ச் டயலாக்குகள் பேசி காக்காய் உட்கார பணம் பழம்(பணம் -எழுத்துப் பிழை இல்லை) விழுந்ததில் பார்த்தீர்களா மக்களே என் பராக்கிரமத்தை என்று கதறியவாரே அம்மையாரின் பாதம் தொட்டு வணங்கி தன் அரசியல் பயணத்தை 2016ல் துவக்கி பாய்வோம் அதுவரை பதுங்குவோம் என்ற ஸ்பார்டகஸின் தத்துவத்தை தமிழுக்கு பெயர்த்து ஈழத்தாய் அம்மையார் பொரட்சி தலைவி வாழ்க, போரென்றால் பொதுமக்கள் சாகத்தான் செய்வார்கள் அதற்காக அம்மையாருக்கு எதிராக என் அரசியல் இருந்துவிடுமா என்று உலகமே இதுவரை கண்டிடாத ஒரு அரசியல் அரிச்சுவட்டியை கண்டெடுத்தார்.

பாவம் பிடித்தது பாம்பை அல்ல அந்த பாம்புகளை ஆட்டி வைக்கும் பிடாரியை என்று அறிந்த உடன் பழைய ஓய்வு பெற்ற ஈழப் போராளிகளான வைகோ, பழைய நெடுமாறன் ஆகியோரோடு சேர்ந்து முள்ளி வாய்க்கால் முற்றத்திலாவது கலந்து கொண்டு மீண்டும் ஒரு கிளர்ச்சியை உண்டாக்கலாம் என்று பார்த்தால் அண்ணன் வைகோ அவருக்கும் முந்தி "அங்க ராஜபக்‌ஷே கொல்றான் இங்க இவ கொல்றாளா ஜனநாயகத்த" என்று அம்மையாரை ஒருமையில் அழைத்து கன்னி வெடியை காலடியில் கொளுத்திப் போட்டதில் காளிமுத்துவின் மருமகனுக்கு சகல நாடிகளும் நொருங்கிப் போயின. பாவம் என்னதான் செய்வார் என் அன்பான ஒறவுகளே? கலைஞர் ஆட்சியாய் இருந்திருந்தால் கடற்கரை ஓரம் ஒரு கண்ணீர் அஞ்சலிக் கூட்டம் போட்டு கலைஞர் ஒழிக என்று கொள்கைப் பிரச்சாரமாவது செய்திருக்கலாம்.

நாடாளுமன்ற தேர்தலில் அம்மையாருக்கு ஆதரவாகவெல்லாம் இல்லை காங்கிரஸுக்கும் பாஜகவுக்கும் எதிர் என்ற போர்வையில் மோடி அலையில் நாடே தத்தளித்து பல இடங்களில் பல் பிடுங்கப் பட்ட காங்கிரஸை ஒழிக்கக் கிளம்பி அதிமுக செலவில் சில பல பொதுக்கூட்டங்கள் பேசி ஒறவுகளை உசுப்பி விட்டதாக தனக்குத்தானே கதையளந்துகொண்ட சீமானின் அட்ராசிட்டிகளை அண்ணனின் தம்பியான அய்யநாதன் சொன்ன கதைகளை எல்லாம் தமிழ் கூறும் நல் உலகம் பார்த்து வாயாலா சிரித்தது? பாவம் பங்காளிச் சண்டை என்பது மஹாபாரதத்துக்கு பட்டும் சொந்தமா என்ன?

நமக்குத்தான் இருக்கவே இருக்கிறதே இலங்கை தமிழர்கள் (வாய்லயே போடுவேன் ஈழத் தமிழர்கள் என்று சொல்லுடா என்கிற ஆட்கள் அம்மையார் பற்றிய பயம் இல்லாத ஆட்களாய் இருக்கவேண்டும்) என்கிற பொன் முட்டையிடும் வாத்துக்கள் அவர்களை வைத்து பிழைப்பு நடத்தலாம் என்றால் யாரோ விக்னேஸ்வரனாம் இலங்கை வடக்கு மாநில முதல்வராகி "தமிழக அரசியல் வாதிகள் எங்கள் விஷயத்தில் அதிக ஆர்வம் காட்டாமல் இருப்பதே நல்லது " என்கிற ரீதியில் ஒரு வார்தை சொல்ல அதெப்படி அவர்  என்னைக் கேட்காமல் சொல்லலாம் என்று தந்தி டீவியின் ரங்கராஜ் பாண்டேவின் மைக்கைக் கடிக்காத குறையாய் ஈழத் தமிழர்களின் அடுத்த தேசியத் தலைமையேற்க இருக்கும் சீமான் குமைந்ததை நாடே அறியும். 

சரி அதுதான் போகட்டும் என்றால் பொங்கலுக்கு முன் இலங்கையில் தேர்தல் வைத்து ஈழத் தமிழர்களை ஏமாற்றப் பார்கிறார்கள் தமிழினமே தேர்தலைப் புறக்கணியுங்கள் என்று சீமான், வைகோக்கள் சொன்னதைக் கேட்காமல் குத்துங்க எஜமான் குத்துங்க என்று வடக்கும் கிழக்கும் சேர்ந்து குத்தியதில் மைத்திரி பால சிறி சேன  மகிந்த ராஜபக்‌ஷேவை தோற்கடித்து தேர்தலில் ஜெயித்துவிட மைத்திரிபால அம்மையார் வெற்றி பெற்றதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்த ஆட்களை வடை போச்சே என்று வருந்தியஆட்களை பேஸ்புக்கில் நாம் காண நேர்ந்தது மார்க் ஸுக்கர்பெர்க்கின் புண்ணியம், இன்றுவரை நாம் தமிழர்களின் பல அதி தீவிர தொண்டர்களுக்கு மைத்திரி என்ற பெயர் கொண்ட ஒரு ஆள் எப்படி ஆணாக இருக்க முடியும் எனற சந்தேகம் இருக்கத்தான் செய்கிறது. 

மகிந்த, பசில்,கோத்தபாய ராஜபக்‌ஷேக்களை ஒழித்தாயிற்று இனி நமக்கென்னடா வேலை அடுத்தது தமிழ் மண் விடுதலைதான் அதற்கு ஒரே வழி வெற்றிவேல் வீரவேல் என்று கிளம்பி கோவனாண்டியாய் குன்றத்தில் குத்துக்காலிடாமல் நிற்கும் பழனி முருகனை கவணிப்போம் என்று பச்சை சட்டையில் கிளம்பிவிட்டார் அண்ணன் சீமான். 

பெரியாரியக்க மேடைகளில் முழங்கி சேகுவேரா படம் கொண்ட உடைகள் அணிந்து பிரபாகரனுக்கு அடுத்த தேசியத் தலைவராய் வந்திருக்க வேண்டிய ஒரு ஆள் வெற்றிவேல் வீரவேல் என்று முழங்கி குன்றத்திலே குமரனுக்கு கொண்டாட்டம் அங்கே குவிந்ததம்மா கண்கள் எல்லாம் வண்டாட்டம் வண்டாட்டம் என்று குத்துப் பாடலுக்கு நடனம் ஆடி வரப் போகும் பகுத்தறிவாளன் சீமானைக் காண கண் கோடி வேண்டும்.

#இரண்டு பகுதிகளில் முதல் பகுதி முற்றும்.

(தொடரும்)

ஊற்றிக் கொடுக்கிற அரசாங்கம்.

இரண்டு மூன்று நாட்களுக்கு முன்னால் ஒரு பள்ளி மாணவன் மது  போதையில் மயங்கிக் கிடந்ததை காரணம் காட்டி அவனை பள்ளியில் இருந்தே விலக்கி இருக்கிறது பள்ளி நிர்வாகம். குடித்து போதையில் கிடந்த மாணவனுக்கு தண்டனை கொடுக்கும் சமூகம் ஊற்றிக் கொடுப்பதை, குடிப்பதை ஊக்குவித்து பண்டிகை நாட்களில் இலக்கு வைத்து சாராயம் விற்பதை ஒரு சமூகக் கடமையாகவே செய்து வரும் அரசாங்கங்களை என்ன செய்யப் போகிறது?.

முன்பும் அரசாங்கம் கள்ளுக்கடைகள் சாராயக் கடைகள் என்று நடத்தத்தான் செய்தது ஆனால் அது இப்போதிருப்பது போல தெருவுக்கு மூன்றாகவோ இல்லை எளிதில் சிறுவர்களால் எட்டப்படும் தூரத்திலோ இல்லை. நான் முதன் முதலாய் மது அதுவும் கிங்ஃபிஷர் பியர் அருந்தியது என் 19ம் வயதில். 1997 சென்னையில் கல்லூரி காலத்தில். இப்போதுபோல அப்போதும் மது கிடைக்கத்தான் செய்தது ஆனால் வளசரவாக்கத்தில் இருந்த நாங்கள் வடபழனி அல்லது சாலிகிராமம் எஸ்.எஸ்.ஆர் பங்கஜம் தியேட்டருக்கு முன்னால் இருக்கும் கடைக்குப் போனால்தான் கிடைக்கும். இதற்கு மலைத்தே அதை பல நாட்கள் தவிர்த்து வந்திருக்கிறோம். இப்போது நிலை அப்படியில்லை.

முன்பெல்லாம் சிறு நகரங்களில் மட்டுமே இருந்த ஒயின் ஷாப்புகள் டாஸ்மாக்கின் வருகைக்குப் பின்னால் பட்டி தொட்டியெங்கும் படையெடுத்து ஒரு தலைமுறை இளைஞர்களின் வாழ்வையே கேள்விக்குறி ஆக்கியிருக்கிறது. என்னதான் குடிப்பதும் கும்மாளம் போடுவதும் தனிமனித சுதந்திரம் என்றாலும் எந்த வயதில் அதை அனுமதிப்பது என்ற ஒரு பெருங் கடமை அரசாங்கத்துக்கு உண்டு, சமூகத்துக்கும் உண்டு . கடந்த பத்தாண்டுகளில் அரசின் முக்கால் வாசி வருமானம் சாராயத்தில் இருந்தே வருகிறது. இலவசத் திட்டங்களை கொடுத்து ஒரு பக்கம் மக்களை ஏமாற்றிக் கொண்டே அரசாங்கம் இன்னொரு பக்கம் பல்லாயிரக் கணக்கான கோடிகளை நம் பாக்கெட்டில் இருந்து உருவிக்கொண்டிருக்கிறது.

குடியை ஊக்குவிக்கும் அரசாங்கம் மதுவிலக்குத் துறை என்ற ஒன்றை என்னவோ கள்ளச் சாராய சாவுகளை தடுக்கவென்றே உருவாக்கப்பட்ட ஒரு துறையாக மாற்றி வைத்திருக்கிறது. சிறார்கள் மத்தியில் குடியின் கேட்டை விளக்கும் எந்த செயல்பாடும் அரசாங்கம் செய்யவில்லை, செய்ய விருப்பமில்லை. பாட்டில் மேலும் கடையின் முகப்பிலும் "குடிப்பழக்கம் உடல் நலத்துக்குக் கேடு" என்று எழுதி வைப்பதோடு தன் கடமையை முடித்துக் கொள்கிறது. அரசு மதுக் கடைகள் இல்லாவிட்டால் கள்ளச் சாராய சாவுகள் அதிகரிக்கும் என்று அக்கரையோடு விபரம் சொல்லும் அரசாங்கம் கள்ளச் சாராயத்தால் இறந்தவர்களின் ஒட்டு மொத்த எண்ணிக்கையை விட நாள்தோறும் அரசாங்கத்தின் நல்ல சாராயத்தால் நடக்கும் சாவுகளை மூடி மறைக்கிறது.

போதைப் பழக்கத்துக்கு அடிமையான சிறுவர்கள் என்பதை நம் கண்முன்னே ஒரு சமூகம் மிக மோசமாக வளர்த்து வார்த்தெடுக்கப் பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை மறந்து போகிறது அரசாங்கம். பத்தாவது தேர்வில் வெற்றி பெற்றதற்காக , தோல்வி அடைந்ததற்காக என்றெல்லாம் கும்பல் பார்ட்டிகள் நடத்துவது என்பது வெகு சாதாரணமாகப் போயிருக்கிறது இப்போது. 18 வயதுக்கும் மேல் அரசாங்கத்தை தேர்ந்தெடுக்கும் வயதை கண்டிப்போடு கடை பிடிக்கும் நாம் தன் வாழ்கையின் பாதையை தேர்வுசெய்யும் படிப்பை இழக்கச் செய்யும் மதுவை எல்லோருக்கும் சமமாக கிடைக்கும் படி வைத்திருக்கிறது.  18 வயதுக்கு மேலா என்று சான்றிதழ் கேட்டு விற்பனை செய்ய முடியாதுதான் ஆனால் விற்பனையாளருக்கு ஆளைப் பார்த்தாலே வயதைக் கண்டுகொள்ளும் பக்குவம் இல்லாமலா போகும்?

மதுக்கடைகளை முறைப்படுத்த அரசாங்கம் எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்கப் போவதில்லை. பொன் முட்டையிடும் வாத்துதானே அது?. கண்டிக்கப் பட வேண்டியது அரசாங்கத்தை மட்டும் அல்ல இந்த சமூகத்தையும்தான். கூட்டம் சேர்க்க குவாட்டரும் கோழிபிரியாணியும் கிடைத்தால் போதும் என்று வண்டியேறிப் போய் கட்சிகளிடம் தங்களை அடகு வைப்பதில் ஆகட்டும் ஓட்டுக்கு பணம் என்று தங்கள் உரிமைகளை அடகு வைப்பதாகட்டும் நாம் தானே நம்பர் ஒன்?.

ஐந்தாம் வகுப்புக்கு மேலே மாணவர்களுக்கு மதுவின் தீமை குறித்தும் சமூகத்தில் அதனால் ஏற்படும் கேடுகள் குறித்தும் அப்படி ஒருவன் விரும்பும் பட்சத்தில் அவனின் 18 வயதுக்கும் மேல் அளவாக அதை அருந்துவது குறித்தும் பாடம் நடத்தலாம், அரசு சாரா தொண்டு நிறுவனங்களை விட சாராயக் கடைகளை நடத்தும் அரசுக்கே இதில் முழுப் பொறுப்பும் உண்டு. ஆனால் பரிதாபம் வாத்தியார்களே மாணவர்களை குவார்ட்டர் வாங்க அனுப்பிக் கொண்டிருக்கும் பள்ளிக் கூடங்கள் இருக்கும் மாநிலத்தில் எதுவுமே சாத்தியமில்லை.

கள்ளச்சாராய சாவுகளை விட அதிகமான மரணங்கள் போதையின் விளைவால் ஏற்படுகின்றன என்பது எவ்வளவு உண்மை?.  குடிக்கப் பணம் கொடுக்காத தாய், மகன், மகள், கணவன், என்று நாள் தோறும் நடக்கும் கொலைகள் மட்டுமே பல நூறுகள், இது மட்டுமில்லாமல் போதையில் அடித்துக்கொண்டு சாகிற ஆட்கள்தான் எத்தனை?  போதைக்கு அடிமையாய் உடல் நலம் பாதிக்கப் பட்டு நிகழ்கிற சாவுகள் கணக்கில் அடங்காதவை . சாராயத்தை அரசாங்கம் முறைப் படுத்தாதவரை இதெல்லாமே நடக்கும்.

இளம் சிறுவர்கள் போதைக்கு அடிமையாவதென்பது சமூகத்தால் மட்டுமோ இல்லை அரசாங்கத்தால் மட்டுமோ இல்லை, குடித்துவிட்டு வீட்டுக்கு வரும் அப்பன், அம்மாவிடம் குடித்துவிட்டு சண்டை பிடிக்கும் மகன், தந்தையிடம் குடித்துவிட்டு தகராறு செய்யும் மகன் என்று குடும்பத்துக்குள்ளேயேதான் எத்தனை குடிகாரர்கள்?  1997க்கு முன்னர் என் குடும்பத்தில் சாராயம் கள்ளு என்ற எந்த போதையின் வாசனை கூட அறிந்தவர்கள் இல்லை. என் தாத்தா, அப்பா உட்பட, நான் அவ்வப்போது கொண்டாட்ட மன நிலைகளில் மட்டும் அளவாக அல்லது யாருக்கும் தொந்தரவு இல்லாமல்.

நான் குடிக்கிறேன் என்பது என் வீட்டில் அப்பா,அம்மா,மனைவிக்கு மட்டும் தெரியும் ஆனால் ஒரு நாளும் அவர்கள் முன் நான் குடித்துவிட்டு நின்றதில்லை ஆனால் இப்போது சிறுவர்கள் அப்பனுக்கு வாங்கிக் கொடுப்பதும், அப்பன் ஆம்லேட் போட்டுக் கொடுப்பதும் சர்வ சாதாரணமாய் ஆகியிருக்கிறது. மகனுக்கும் மகளுக்கும் முன்னால் குடித்துவிட்டு போவதற்கும் பேசுவதற்கும் வெட்கப் பட்ட காலம் போயே போய் விட்டது போலும்.

டாஸ்மாக் விற்பனையில் சக்கை போடு போடும் தமிழக அரசாங்கமே தொழில் துறை வளர்ச்சி முடங்கிப் போய் இரண்டு லட்சம் கோடி கடனில் தள்ளாடிக்கொண்டிருக்கிறது. இது எதுவும் தெரியாமல் நாமும் தள்ளாடிக் கொண்டுதான் இருக்கிறோம். இளம் சிறார்களின் மதுப் பழக்கத்தை காரணம் காட்டி அவனை பள்ளியில் இருந்து விலக்கும் பள்ளிக் கூடம் என்பது சமூகக் கேடு ஒரு இளம் குற்றவாளியைத்தான் அது உருவாக்க முடியும்!. மாறாக அவனுக்கான மது பற்றிய புரிதல்களை ஏற்படுத்தி அவனுக்கான கல்வியை சரிவரக் கொடுப்பதே நல்ல பள்ளிக்கும் ஆசிரியர்களுக்கும் அரசாங்கத்துக்கும் அழகு.  ஊருக்கு ஊர் பள்ளிக் கூடங்களில் வாத்தியார் வருகிறாரா இல்லை பள்ளிக் கூடம் நடைபெறுகிறதா என்பதைக் கவனிக்கத் தவறும் அரசாங்கம் டாஸ்மாக்கில் மட்டும் விற்பனை சரிந்தால் உடனடி நடவடிக்கை எடுப்பதென்பது வெட்கக் கேடு.

சாராயக் கடைகளை மூடுவதென்பது சாத்தியமில்லாத ஒன்று என்கிற அளவுக்கு மது அடிமைகளை உண்டாக்கி வைத்திருக்கிறோம் நாம், குடிக்கட்டும் அவன் அவன் சம்பாத்தியத்தில் அவன் அவன் சுய முடிவெடுக்கும் வயதில் குடிக்கட்டும் யாருக்கும் தொந்தரவில்லாத குடியை.
கல்யாணத்துக்கும், காதலுக்கும் வயது வேண்டும், சாதி, மதம் வேண்டும் என்கிற ஆட்கள் எல்லாம் ஒன்று கூடம் இடம் டாஸ்மாக்தான் அங்கேதான் சாதிச் சண்டைகள் இல்லை. அதற்காக ருசியாக இருக்கிறதே என்று விஷத்தையா குடிக்க முடியும்?

மதுவை, குடியை முறைப்படுத்துங்கள், விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்துங்கள் அரசுகளே இந்த சமூகத்துக்கு குறைந்தபட்சம் ஏதேனும் நல்லது செய்ய விரும்பினால். மாணவர்களிடையே விழிப்புணர்வைத் தொடங்குங்கள், எதிர்காலச் சமூகத்தையே குடியில் ஆழ்த்தி கொலை செய்துவிட்டு நீங்கள் யாரைத்தான் ஆளப் போகிறீர்கள்?

குடிக்கிற எல்லா அப்பன்களுக்கும் ஒரே ஒரு வேண்டுகோள் நீங்கள் குடிப்பதை குறைந்தபட்சம் உங்கள் குழந்தைகளுக்குத் தெரியாத அளவிலாவது பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.

உமாசங்கர். IAS or ISIS ?

அரசுப் பதவியில் இருப்பவர்கள் மத மாற்றங்களில் ஈடுபடுவது என்பது இன்றோ நேற்றோ தொடங்கியது இல்லை. ஆயிரக் கணக்கான ஆண்டுகளாய் தொடர்ந்துவரும் ஒரு சமூக அயோக்கியத்தனம். இதில் கட்டாய மத மாற்றம், தானே விரும்பி ஏற்றுக் கொண்ட மத மாற்றம் இல்லை வேறென்ன பெயர் வைத்து வேண்டுமானாலும் அழைத்துக் கொள்வோம்.

ஈரானில் 1300 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் இஸ்லாமியர்களின் கட்டாய மத மாற்றத்துக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்த பார்ஸிக்களின் வெளியேற்றத்தில் இருந்து இன்று ISIS இன் மத்திய கிழக்கில் தாங்கள் வென்ற இடங்களில் தொடரும் மத மாற்றம் வரை தொடர்ந்த அயோக்கியத் தனமான வரலாறு.  சைவர்களால் கழுவில் ஏற்றப்பட்ட சமனர்கள் தொட்டு இந்துக்கள் அல்லாதவர்கள் வெளியேற வேண்டும் என்ற பாஜக/ஆர்.எஸ்.எஸ்/பெருந்தலைகளின் அரைகூவல் என்று  இன்றும் தொடர்கிறது அந்த அவலம்.

மதத்தின் பெயரால் மனிதம் இழப்பவர்கள் மத்தியில் கல்விக்கொடுக்கிறோம் என்று வணிகம் செய்யவந்த கிருஸ்துவம் ஆண்ட சமூகத்தில் இருந்து அடிமைப் பட்டவர்கள் என்றும் தாழ்த்தப் பட்டவர்கள் என்றும் மீட்கவந்த மேய்ப்பர்கள் கடற்கரை ஒட்டிய பகுதிகளில் செய்த மத மாற்றம் இன்று வேர்விட்டு ஒரு குறிப்பிட்ட வெற்றியும் பெற்றிருக்கிறது.

கல்வியும் பதவியும் மட்டுமே ஒரு மனிதனின் மத விருப்பு வெறுப்புகளையோ இல்லை அவனின் மதம் குறித்த முட்டாள் தனங்களையோ தெளிவுபடுத்துவதில்லை என்பதற்கு அரசியல்வாதிகள் முதற்கொண்டு ஐ.ஏ.எஸ் அதிகாரிகள் வரை ஏகப் பட்ட உதாரணங்கள் கிடைக்கின்றன.

காஞ்சி சங்க்கராச்சாரியாரை ஆட்சிக்கு வந்ததும் பதவிக்கு வந்ததும் பார்க்காத ஆட்களே இல்லை அது ஜெயலலிதாவோ அப்துல் கலாமோ இல்லை டி.என் ஷேசனோ. அவர்களின் தனிப்பட்ட விவகாரம் என்று ஒதுக்கிவிட முடியாது. பதவியில் இல்லாத போது அவர்கள் பரதேசிக் கோலத்தோடு பரமனை தரிசிக்கப் போனாலும் இல்லை நிர்வாண கோலம் கொண்டு சன்யாசம் போனாலும் நமக்கு அது குறித்த கவலை இல்லை.ஆனால் மக்களுக்கான சேவை செய்யப் போகிறோம் என்ற பெயரில் மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டும், மக்களாட்சியின் பெயரால் பதவியை ஏற்றுக் கொண்டும் செயல் படும் ஆட்கள் மதத்தின் பின்னால் போவதென்பது பைத்தியக்காரத்தனம் இல்லையா?

பாஜக ஆட்சியில் இந்துத்துவாக்கள் ஆடுகிற ஆட்டத்தை கண்டிக்கும் நாமே இந்த இஸ்லாமியத்தின் பெயரால், கிருஸ்துவத்தின் பெயரால் மூட நம்பிக்கைகளை மக்களிடையே பரப்பும் ஆட்களின் முகத்திரையையும் கிழிக்கவேண்டி இருக்கிறது. உமாசங்கர் விவகாரமும் அப்படியான ஒன்றே. தந்தி தொலைக்காட்சியில் பேட்டியின் போது உமா சங்கரின் பேச்சு உளரல்களின் உச்சம் விட்டால் சாத்தானே அப்பால் போ என்று ரங்கராஜ் பாண்டே என்ற பாஜக அடி வருடியை அடித்து துரத்தி விடுவாரோ என்று பயந்து போகிற அளவு.

ஏன் உமா சங்கரை மட்டும் கண்டிக்க வேண்டும்? அரசாங்க அலுவலகங்களில் இருக்கும் ஆயுத பூஜைக் கடவுள்களை வழிபடும் ஆட்கள் மட்டும் என்ன யோக்கியம்? படு விமரிசையாக ஆயுத பூஜையில் தங்களின் ரைஃபில்களை பூஜையில் வைத்து விட்டு இஸ்லாமியத்தில் பிறந்த குற்றத்துக்காக முஸ்லிம்  தீவிரவாதிகளை தேடுகிறோம் என்ற பேரில் அப்பாவிகளை  காவல் நிலையத்துக்குள்ளேயே  சையது முகமதுக்களை சுட்டுக் கொன்றொழிக்கும் காளிதாஸ்கள் இருக்கும் நாடுதானே இது?

அரசு அலுவலகங்களில் அரசுத்துறை வளாகங்களில் எந்த மதக் கடவுளின் படமும் சிலையும் கோவிலும் இருக்கக் கூடாதென்பதெல்லாம் வெறும் ஏட்டளவில் மட்டும்தானே இருக்கிறது? ஆயுத பூஜை தீபாவளி பொங்கல் கிருஷ்ணஜெயந்தி கொண்டாடும் காவல் நிலையங்கள் ஏகப்பட்டது உண்டு இந்தியாவில். ஏன் எந்த காவல் நிலையத்திலும் ரம்ஜான், கிருஸ்துமஸ் கொண்டாடப் படுவதில்லை? நாம் தான் மத சார்பற்ற இந்தியா ஆயிற்றே? ஆனால் செய்தி அது அல்ல.

தங்களின் பதவிக்காலத்திலேயே ஃபயர், ஃபயர் ஃபயர் என்று கிருஸ்த்துக்களை பயமுண்டாக்கி மயங்கி விழச் செய்யும் எல்லை வரை மெத்தப் படித்த மேதாவிகள் போய்விடக் கூடாது என்பதே நம் கவலை. பாஜக மந்திரிகள் ஆளுக்கு 15 லட்சம் என்ற கருப்புப் பணத்தை திரும்பக் கொண்டுவரும் திட்டத்தை எல்லாம் கைவிட்டு ஆளுக்கு ஐந்து குழந்தைகள் என்ற இந்து ராஸ்டிரீய திட்டம் தீட்டிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் மக்களுக்கான ஆட்சிப் பணியில் இருக்கும் ஒருவரிடம் இப்படி ஏசு கிருஸ்து நேரடியாக இறங்குவார் என்று நான் கண்டிப்பாக எதிர்பார்க்கவில்லைதான்.

பதவியில் இருக்கும் ஆட்கள் மதம் இனம் சார்ந்த பற்றோடு இருப்பதென்பது உலகமெங்கும் இருக்கும் நச்சு, இஸ்ரவேலர்கள் முதல் இசிஸ் வரை உதாரணங்கள் கோடி உண்டு.கூன்பாண்டியன், மோடி, ராஜபக்‌ஷே, ஹிட்லர், இடி அமீன், சதாம் ஹூசேன்,  என்று வரலாறு ஏகப்பட்ட அத்தியாயங்களை நமக்குமுன் விரித்தே வைத்திருக்கிறது. நாம்தான் மதத்தின் மேல் இருக்கும் பற்றால் கண்களை குருடாக்கிக் கொள்கிறோம்.

மக்களுக்கான பதவியில் இருக்கும் ஆட்களின் மதச் சார்பு என்பது ஒரு வித மறைமுக மிரட்டல் என்று சொன்னால் அது எத்தனை உண்மை?. பாஜகவை விமர்சிக்கும் ஆட்கள் இதைக் கண்டு கொள்ளாமல் இருப்பது என்பது சிறுபான்மை மக்களின் ஓட்டுவங்கியை மட்டும் குறிவைத்து என்பது வெட்கக் கேடு இல்லையா?

உதாரணத்துக்கு தான் சார்ந்த மதத்தின் மேல் இத்தனை பற்று வைத்திருக்கும் ஒரு ஆள் நாளெயே ஒரு மதம் சார்ந்த கிருஸ்துவ மதத்துக்கு எதிரான நிலையில் இருக்கும் ஒரு நபர் ஏதாவது மனுகொடுத்தால் என்ன ஆகும் இந்த கேள்வி உமாசங்கருக்கு மட்டும் இல்லை, காஞ்சி சங்கராச்சாரியாரை தரிசிக்கப் போகும் அப்துல்கலாம்களுக்கும் பொருந்தும்.

58 வயதுக்கும் மேல் நீங்கள் உங்கள் பதவிகளைத் துறந்தபின் செத்தவனைப் பிழைக்க வைய்யுங்கள், ஐ.எஸ்.ஐ.எஸ் இல் சேருங்கள் இல்லை ஜெயேந்திரருக்கு வாழை இலை எடுக்கவோ நித்தியானந்தாவின் படுக்கை அறையில் ஸ்பை கேமரா செட் செய்யவோ போங்கள்.

கொஞ்சமாவது மக்கள் பணியாற்ற விரும்பும் ஆட்கள் மதத்தில் இருந்து தள்ளி இருங்கள். இல்லை மதப் பணியாற்றப் போங்கள். மக்கள் பிழைத்துப் போகட்டும்.

நெகிழ வைத்த திரைப்படங்கள் -7 Der Untergang (Downfall)

பொதுவாகவே சரித்திரங்கள், இரண்டாம் உலகப் போர், உண்மைக் கதைகளின் அடிப்படையில் உருவாக்கப் பட்ட திரைப்படங்கள் எப்போதும் என்னைக் கவருபவை. சில படங்கள் படு அயோக்கியத் தனமாக உண்மையைக் கொலைசெய்து வரலாற்றுத் திரிப்பில்  ஈடுபட்டாலும் சில முத்துக்களும் ஆங்காங்கே கிடைக்கத்தான் செய்கின்றன அப்படியான முத்துக்களில் ஒன்றுதான் இந்த Downfall (Der Untergang- German, 2004). நிறைய வரலாற்று ஆவணங்களின் அடிப்படையிலும் நேரடி சாட்சிகளின் அடிப்படையிலான ஆதாரங்களைக் கொண்டும் உருவான இப் படம் நம்மை இரண்டாம் உலகப் போரின் கடைசி தினங்களுக்கு கொண்டு செல்கிறது.

Downfall.

இரண்டாம் உலகப் போருக்கு முன்னாலிருந்து  ஹிட்லரின் தற்கொலை வரை ஹிட்லரிடம் அந்தரங்க உதவியாளராக இருந்த ஃப்ராடி ஜங் (Traudi Jung (1920-2002) தான் இளம் வயதில் ஹிட்லரிடம் உதவியாளராகச் சேர்ந்ததை நம்மோடு சொல்ல ஆரம்பிக்கிறது கதை. படத்தின் ஆரம்பத்திலும் முடிவிலும் ஃப்ராடி ஜங் தோன்றியிருக்கிறார்.

ஹிட்லரின் பிறந்த நாள் 1945 ஏப்ரல் 20ம் தேதி  நள்ளிரவில் தங்களுக்கு மிகச் சமீபத்தில் குண்டு வெடிப்பதைக் கேட்ட  ஃப்ராடி ஜங்கும் அவரின் உடன் பணிபுரிவோரும் எழுந்துகொள்ள ஹிட்லரும் விழித்துக் கொண்டு ஆர்ட்டிலரி தாக்குதல்கள் எங்கு எப்படி எவ்வளவு தூரத்தில் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன என்று கேட்க ஆரம்பிக்கிறார். ஜெனரல் பர்ஹ்டாஃப் பெர்லினில் இருந்து 12 கிலோமீட்டர்களுக்கு அப்பால் ரஷ்யாவின் படை வந்துகொண்டிருப்பதையும் தெரிவிக்கிறார்.

பிறந்தநாள் நிகழ்வின் போது ஹிட்லரின் எஸ்.எஸ் ஆர்மியின் ஜெனரலான ஹென்ரிச் ஹிம்லரும் ஹெர்மன் ஃபாக்லீனும் சீக்கிரமே பெர்லின் மேற்குக் கூட்டணிப் படைகளிடம் விழுந்துவிடும் என்றும் அதற்கு முன் ஹிட்லர் பெர்லினை விட்டு வெளியேறிவிடுவது நல்லது என்றும் தெரிவிக்கிறார்கள். ஆனால் பெர்லினுக்குள் நுழையும் வேளையில் ரஷ்யப் படைகள் அழிக்கப் படும் என்றும் இல்லாவிட்டால் பெர்லின் என்னோடு சேர்ந்தே விழும் என்றும் கூறி வெளியேற மறுத்துவிடுகிறார் ஹிட்லர். இதற்குப் பின்னால் ஹிட்லருக்குத் தெரியாமல் ஜெர்மனி சரணாகதி அடைவது பற்றி கூட்டணிப் படைகளுக்கு தகவல் அனுப்பி வைக்கிறார் ஹிம்லர்.

ஹிட்லரின் எஸ்.எஸ் படையில் மருத்துவராக பணியாற்றும் டாக்டர் எர்ன்ஸ்ட்டுக்கு மற்றுமொரு போர்முனைக்கு போகும் படி கட்டளை வருகிறது ஆனால் பெர்லினின் மைய்யப் பகுதியில் இருக்கும் மக்களுக்கும் போர் வீரர்களுக்கும் சிகிச்சை அளிக்க வேண்டும் என்பதால் மருத்து விடுகிறார். பின்னர் ஹிட்லரின் மறைவிடத்துக்கு அருகிலேயே இருக்கும் ஒரு மறைவிட மருத்துவமணையில் உள்ள காயமடைந்தவர்களுக்கு மருத்துவம் தொடர்கிறார்.

ஹிட்லரின் அமைச்சர்களும், ஈவா ப்ரானும் பெர்லினை விட்டு வெளியேறிவிடவும் வேறெங்காவது ஒரு மறைவிடத்தில் இருந்து அரசியலைத் தொடரலாம் என்றும் தெரிவிப்பதையும் மறுத்து விடுகிறார் ஹிட்லர். மேலும் போரின் அடுத்த நகர்வாக 9ம் படையையும் 12ம் டிவிஷனையும் ரஷ்யப் படைகளுக்கு எதிராக போரைத் தொடங்கும்படியும் அதன் மூலம் பெர்லின் செம்படையின் தாக்குதலில் இருந்து பாதுகாத்துக் கொள்ள முடியும் என்றும் நம்புகிறார்.

அடுத்தநாளே ஹிட்லரின் படைத் தலைவர்களுல் ஒருவரான ஹார்மஸ் கெர்ப்ஸ் வந்து 9 மற்றும் 12ம் படை அணிகளின் எண்ணிக்கை குறித்தும் அவை எந்தப் பக்கத்திலும் நகர முடியாதபடி சூழப் பட்டுள்ளதையும் தெரிவிக்கிறார்கள். பின்னர் தன் படைத் தலைவர்கள் அமைச்சர்கள் முன்னிலையின் எல்லோரையும் துரோகிகள் என்றும் மோசடிப் பேர்வழிகள் என்றும் திட்டித் தீர்க்கிறார். அதன் பின் பெர்லினை விட்டு வெளியேறவேண்டும் என்ற மற்ற அனைவரின் கோரிக்கையையும் நிராகரித்து தற்கொலை செய்து கொள்வது என்ற முடிவுக்கு வருகிறார் ஹிட்லர்.

ஹிட்லரின் கொள்கைப்பரப்பு அமைச்சர் ஜோஸப் கோயபல்ஸ் போர்க்களத்தில் இருந்து வெளியேரும் பொதுமக்களைக் கொல்லும் படி ஆணையிடுவதை ஜெனரல் மொன்க்ஃஹே எதிர்க்கிறார். போர்க்களத்தில் இறக்கும் பொதுமக்களைப் பற்றி தமக்கு எந்தக் கவலையும் இல்லை என்று தெரிவிக்கிறார் கோயபல்ஸ். (நமக்கு போரென்றால் பொதுமக்கள் சாகத்தான் செய்வார்கள் ஞாபகம் வருகிறது.)

போரில் ஜெர்மன் தோல்வி நிச்சயம் ஆனதும் ஹிட்லர், ஈவா, இருவரும் தங்களின் கடைசி கடிதத்தை தயாரிக்கிறார்கள். போர் வீரர்களைத் தவிர்த்து தங்களோடு இருப்பவர்கள் இருக்கலாம் போக விரும்புவோர்கள் போகலாம் என்றும் ஹிட்லர் அறிவிக்கிறார்.  ஃப்ராடி ஜங்குக்கு ஒரு சயனைடு பேழையைத் கொடுக்கிறார். ஈவாவை பெர்லினை விட்டு வெளியேரச் சொல்லும் ஈவாவின் தங்கைக் கணவன் பெர்லினைவிட்டு தப்பிச் செல்கையில் பிடிபட்டு மரணதண்டனைக்குள்ளாகிறான்.

போரின் கடைசி நாட்களில் தன் நிதானம் இழக்கும் ஹிட்லர் ஹெர்மன் கோரிங் ஹிட்லருக்குப் பின்னால் தனக்கு போர் நடத்த அனுமதி வேண்டும் என்று கேட்டு ஒரு தகவல் அனுப்ப அதைக் கண்டு கொதிக்கும் ஹிட்லர் ஹெர்மனைக் கைது செய்ய உத்தரவிடுகிறார்.  ராபர்ட் ரிட்டர் வான் க்ரிம்மை அழைத்து லுட்வாஃபேவின் கமாண்ட்டர் இன் சீஃப் ஆக நியமிக்கிறார் ஹிட்லர்.

அதன் பின்னர் தன் குடும்பத்தோடு வெளியேர வேண்டி அனுமதி கேட்கும் டாக்டர் எர்னஸ்டுக்கு ஹிட்ட்லர் அனுமதி மறுக்க எர்னஸ்ட் தன் குடும்பத்தோடு தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்.

ஹிட்லரின் மறைவிடத்தில் இருந்து 400 மீட்டர் தூரம் வரை கூட்டணிப் படைகள் முன்னேறி விட்டதை அறிந்த ஹிட்லர் ஈவா ப்ரானை திருமணம் செய்து கொள்ளும் முன்னர் ஃப்ராட்டியிடம் தன் கடைசி கடிதத்தை எழுதச் சொல்கிறார். பின்னர் கோயபல்ஸையும் அவரின் குடும்பத்தையும் பெர்லினை விட்டு வெளியேறிப் போய்விடும் படியும் கேட்டுக் கொள்கிறார் ஆனால் கோயபல்ஸ் மறுத்துவ்விடுகிறார். ஈவா ப்ரானும் ஹிட்லரும் திருமணத்துக்குப் பிறகான விருந்து முடிந்ததும் தன் அந்தரங்க பணியாளர்கள் அனைவரிடமும் தங்களின் கடைசி வணக்கத்தையும் வாழ்த்தையும் கூறி விடைபெற்றுக் கொண்டு அறைக்குள் சென்று தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்கள். 

பின்னர் இருவரின் உடலும் ஹிட்லரின் விருப்பப் படி மெய்க் காவலர்களால் பெட்ரோல் ஊற்றிக் கொளுத்தப் படுகிறது. அதன் பின்னர் கோயபல்ஸும் மனைவியும் குழந்தைகளுக்கு சயனைடு கொடுத்து கொன்றுவிடுகிறார்கள். கோயபல்ஸ் மனைவியை சுட்டுக் கொன்றுவிட்டு தானும் தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்.   பெர்லின் ரஷ்ய கூட்டணிப் படையிடம் தோல்வி அட்டைந்ததை அறிந்த பல ராணுவ அதிகாரிகள் தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்கள், ஃப்ராடி கடைசி நேரத்தில் பெர்லினை விட்டு வெளியேறிச் செல்வது என்ற முடிவெடுத்து வெளியேறிவிடுகிறார்.

1945ல் போரின் கடைசி நாட்களை மட்டுமே படம் விவரிக்கிறது. மாபெரும் படை பலத்துடனும், மக்களின் முன்னால் உரையாற்றியும் கர்ஜித்த ஹிட்லரின் கடைசி காலம் அத்தனை வேதனையும் வலியும் நிரம்பியதாக இருந்திருக்கிறது. ஹிட்லரின் பின்னால் அணிவகுத்து நின்றவர்கள் கிட்டத்தட்ட அனைவருமே விசுவாசத்தின் அடையாளமாக தோன்றுகிறார்கள்.

பல்லாயிரம் யூதர்களை கொன்று குவித்த ஹிட்லருக்குள் இருக்கும் கடைசிக் கால நெருக்கடிகளும், அவரின் வேதனையும் அவரைச் சுற்றி கோபத்தை மறைத்தபடி  இருந்தவர்களின் இயலாமையையும் அப்படியே நமக்கு உணர்த்துவதில் இயக்குனரும் நடிகர்களும் மாபெரும் வெற்றி பெற்றிருக்கிறார்கள். ஹிட்லரின் உதவியாளர்கள், ஜெனரல்கள், சமையல்காரர்கள் என எல்லோருக்கும் ஹிட்லரின் மேல் இருக்கும் அன்பு கடைசி வரை மாறுவதே இல்லை.  ஒரு மாபெரும் இனப் படுகொலையாளனாக உலகுக்குத் தெரிந்த ஹிட்லரின் மறுபக்கம் இப்படி ஒருவருக்குமே தெரியாமல் போகக் காரணம் ஹிட்லரோடு சேர்ந்தே அவர்களும் மரணமடைந்ததுதான் போலும். 

குறிப்பாக ஹிட்லரின் மரணத்துக்கு முன்னால் ஈவா ப்ரான் மகிழ்ச்சியோடு கொண்டாட்டங்களில் ஈடுபடுவதும், எப்போதும் சிரித்துக் கொண்டிருக்கும் முகத்தின் ஒரு பக்கம் ஒரு மறைமுகச் சோகம் ததும்புவதும் நமக்குள் என்னவோ செய்கிறது. ஹிட்லர் தன் பணியாளர்களோடு கடைசி விடைபெரும் போது அவர்களின் மனநிலை எப்படி இருந்திருக்கும்? அவர்களுக்குள் என்ன மாதிரியான அன்பு இருக்கிறது என்பதை எல்லாம் அற்புதமாக காட்சிப் படுத்தி இருக்கிறார்கள்.

ஹிட்லரின் மரணத்துக் பின்னால் கோயபல்ஸின் மனைவி தன் ஆறு குழந்தைகளுக்கும் தூக்க மருந்தைக் கொடுத்து பின்னர் அவர்கள் தூங்கிய பின்னர் ஒவ்வொருவர் வாயிலும் சயனைடு குப்பிகளை வைத்து உடைத்து மரணத்தின் வாசலுக்குள் தள்ளிவிடும் காட்சியும் ஒரு நிமிடம் இந்தக் குழந்தைகள் என்ன செய்தன? என்ற கேள்வியை விதைக்கின்றது. பல்லாயிரக் கணக்கில் கொன்று குவிக்கப் பட்ட யூதக் குழந்தைகளும் கூடவே.

இத்தாலியின் முசோலினி போரில் தோல்வியை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தபோது தப்பிக்க முயற்சிசெய்து பிடிபட்டு கொலை செய்யப் பட்டார் அது போல் ஏன் ஹிட்லருக்கு நடக்கவில்லை என்பதற்கெல்லாம் இப் படத்தில் பதில் இருக்கிறது. போரில் கடைசி காலத்தில் ஹிட்லர் இல்லாத ஜெர்மனியை யாரும் நினைக்கக் கூட இல்லை. எல்லாம் ஹிட்லர், விசுவாசம் இனப் பாசம், ஹிட்லர் முசோலினியைப் போல பெர்லினை விட்டுப் போகவும் இல்லை,  

ஹிட்லரின் கடைசி தினங்களுக்குள் நீங்களும் கொஞ்சம் வாழ விரும்பலாம், எத்தனை பெரிய கொடுங்கோலனுக்கும் வாழ்கை என்பது கடைசி காலங்களில் ஒரே மாதிரியாகவும் தனிமையிலும் கழியும் அது எப்படி என்பதைப் பார்க்க ஆவல் இருக்காதா என்ன?

படம் குறித்த தகவல்களுக்கு..

 

பதவிக்காக..

சுஜாதாவின் பதவிக்காக நாவலை ஒரே மூச்சில் இரண்டாவது முறையாக இன்று படித்து முடித்தேன். தமிழில் வெளிவந்த மிகச் சிறந்த அரசியல் நாவல்களுள் ஒன்றான இது எத்தனை முறை படித்தாலும் அலுப்பதே இல்லை..

தன்ராஜின் இடைத்தேர்தல் வெற்றியிலும் சின்னப்பனின் தோல்வியிலும் தொடங்கும் நாவல் எத்தனை சித்துவிளையாட்டுகள், சாதுர்யங்கள், சதிகள், திடீர் திருப்பங்கள் அரசியலில் சாத்தியமோ அத்தனையும் தொட்டுச் செல்கிறது. 1987-88 அரசியல் காலத்தைக் கொண்டு பார்கையில் இது அப்போதைக்கு ஒரு துணிச்சலான நாவலாக இருந்திருக்கலாம்.

நாவலில் எங்குமே தன்ராஜின் வேகம் குறையவில்லை. மாறாக ஆறுமுகனாருக்கும் அரங்கராமானுஜத்துக்கும் நடக்கும் பதவிப் போட்டியில் பலிகடா ஆக்கப் படாமல் சாதுர்யமான வழி நகர்த்தல்கள்,

திலகவதியோடு திருமணம், ஜமுனாவோடு இன்னொரு வாழ்கை என்று கதைதான் ஆனால் சுஜாதாவின் எல்லா நாவல்களின் கதாநாயகன்களிலும் , அவன் கொலைத் தொழில் திருட்டுத் தொழில் செய்பவனாக இருந்தால் கூட (உதா: என்றாவது ஒரு நாள், மேகத்தை துரத்தினவன்) இருக்கும் அதே ஒரு துளி நேர்மை ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் காதாநாயகன் நம் தன்ராஜ்.

காவல்துறையின் அசுர பலம் அரசாங்கத்தின் உளவுக் கண்கள், மத்திய அரசு மாநில அரசின் மேல் செலுத்தும் அழுத்தம், வெறுப்பு விருப்புகளுக்காக மட்டுமே மாநிலத்தில் அரசியல் தலையீடு அதற்கு வர்மா என்ற ஒரு புத்திசாலித்தனமான குள்ளநரி கவர்னர் என்று கதை எல்லா தளங்களிலும் தட தடக்கிறது. சென்னையிலும் தமிழகத்திலும் கலவரங்களை உண்டாக்கி அதன் மூலம் பதவிக்கு வரத் துடிக்கும் அரசியலை அழுத்தமாக பதிவு செய்கிறது நாவல்.

பாலியல் தொழிலாளி கம் நடிகை கௌரியின் கொலையில் ஒரு சாட்சியாக நுழையும் சாவித்திரி, ஐபிஎஸ் கோகுல் போலீஸின் நேர்மை அநியாயங்கள் எல்லாவற்றுக்கும் ஒரு சாட்சியாக கூடவே வருகிறது. சாவித்திரியின் சக பத்திரிகையாளனின் செல்லக் காதல் இளமை , நட்புக்கு ஒரு சாட்சி.

ஒரு மாநில அரசை மத்திய அரசு என்னவெல்லாம் செய்யலாம் ஒரு முதல்வர் , மாநிலத்தில் என்னவெல்லாம் செய்யலாம் என்று அதன் உச்சம் வரை சென்று பார்க்கிறது நாவல். கவர்னர்கள் நினைத்தால் மாநில அரசின் அதிகாரத்தை மத்திய அரசின் துணைகொண்டு ஆட்டிப் படைக்கலாம் என்பதை விரிவாகவும் தெளிவாகவும் சொல்கிறது நாவல். நமக்கும்தான் வந்து வாய்க்கிறார்களே ஆட்டுக்குத் தாடி போன்ற கவர்னர்கள் என்று நமக்குத் தோன்றுவதை தவிற்க முடியவில்லை.

இதெல்லாவற்றையும் விட ஜமுனாவின் கணவனாக வரும் கோவிந்தராவ்..... எமகாதகன். சாருவின் வார்த்தைகளில் சொன்னால் பெட்டிஷ் பெட்டிஷ். ஜமுனாவுக்கும் தன்ராஜுக்கும் இடையில் இருக்கும் காதலை கண்டு கொண்ட பின்னரும் அதை மனதுக்குள் வைத்துக்கொண்டே ஒன்றுமே தெரியாதவன் போல ஜமுனாவை அன்பாலேயே அடித்து துவைத்து கொல்லும் கிராதகன். அவன் செய்வதை அவன் அளவில் அது நியாயமாகத்தான் படுகிறது. 

ஜமுனாவும் பிறந்து இருபதே நிமிடத்தில் இறந்த குழந்தையும் பொட்டில் அறைய தன்ராஜ் விரக்தியின் உச்சியில் முதல்வர் பதவி வேண்டாம் என்க மீண்டும் ஆட்சிக்கு வர முடியாத அரங்கராரும், ஆட்சிக்கு வந்த ஆறுமுகமும் அதையும் காப்பாற்ற முடியாத நிலையில் தேர்தலுக்குள் தள்ளி விடுகிறார் கவர்னர்.

இதை அப்போது நாவலாக இல்லாமல் தொடராக படித்தவர்களுக்கு வாரா வாரம் கண்டிப்பாக காத்திருப்பது ஒரு தண்டனை போல் இருந்திருக்கலாம். ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் தடக் படக்கென்று நகர்வதை படிக்கும் போது உணரமுடிகிறது. 

ஒரு அரசியல் சினிமா ஆவதற்க்கான அத்தனை சாத்தியங்களும் இருக்கும் நாவலை இதுவரை யாரும் சினிமாவாக்காமல் இருப்பதற்க்காக பல கோடி நன்றிகள், இதில் இருந்து கொஞ்சமாய் எடுத்து முதல்வன் ஆக்கியிருக்கிறார் ஷங்கர். அந்த யாருக்கும் அடங்காத ஒரு நாள் முதல்வர். ஒரு கருதான். 

சந்தேகமே இல்லாமல் எந்த இலக்கிய தகுதிகளையும் விட்டுவிட்டுப் பார்த்தால், சுஜாதா ஜனரஞ்சக எழுத்தாளர்களில் முதலிடம் பெற வேண்டிய ஆள்தான்.

மாதொருபாகனுக்கு முன் மஹாபாரதத்தை கொளுத்துவோம்.!

பெருமாள் முருகன்  நான்காண்டுகளுக்கு முன்னால் எழுதி காலச் சுவடு பதிப்பகத்தால் வெளியிடப் பட்ட மாதொருபாகன் நாவலைக் கொளுத்தியதில் ஆரம்பித்த சர்ச்சை இன்று பெருமாள் முருகனின் வாயாலேயே இனி நான் எழுத மாட்டேன் என்று சொல்லவைத்து இந்து சனாதனம் காக்கும் கோழைகள் தங்கள் கோர முகத்தை காண்பித்திருக்கிறார்கள். இந்த கட்டுரை பெருமாள் முருகனின் மாதொருபாகன் நாவலைப் பற்றியதும் இல்லை.

படைப்பை அதன் தளத்தில் இருந்து உணராமல் அதில் இருக்கும் வார்த்தைகளை பிடித்து தொங்கிக்கொண்டே கலைகளுக்கு எதிர்ப்பை தெரிவிக்கும் பழமைவாதிகள் இந்து மதத்தில் மட்டும் இல்லை என்பது எத்தனையோ முறை நிரூபிக்கப் பட்ட ஒன்று.

தங்கள் கடவுள்களை மத நம்பிக்கைகளை கொச்சைப் படுத்துவதாகக் கூறி கிருஸ்துவர்கள் டாவின்ஸி கோடு திரைப்படத்தையும், முஸ்லிம்கள் விஸ்வரூபம் படத்தையும் தடைசெய்தது எல்லாம் மறந்து போகக் கூடியவை இல்லை.  புனைவுகளின் வழியே கதை சொல்லுதல் என்பது மனிதனின் கலாச்சார மரபுகளில் ஊறிப்போன ஒன்று.  கீதை, மகாபாரதம் ராமாயணம் என்று எழுதப் பட்ட எல்லாவற்றிலும் இவர்கள் இன்று எதிர்ப்பு தெரிவிக்கும் மாதொருபாகனை விடவும் ஆபாசம் நிறைந்த , பிறன் மனைவி கலத்தல், முறையற்ற உறவுகள், பல தார மணம் என்று இந்தியப் பழமைவாதிகள் கொண்டாடிக் கொன்டிருக்கும் பல படைப்புக்கள் இன்று மதங்களின் வேதங்களாக ஏற்றுக்கொண்டவர்கள்தான் நாம்.

மனுதர்மத்தை ஏற்றுக் கொண்டு அதன்படிதான் காலம் காலமாய் ஆட்சியும் அதிகாரமும் ஆளுக்கொரு நீதி, குலத்துக்கொரு நீதி என்று நடக்கும் இந்த நாட்டில் கருத்துரிமையை எதிர்பார்ப்பதெல்லாம் நமது முட்டாள்தனம் என்பதில் எனக்கு மாற்றுக் கருத்தே இல்லை. மகாபாரத பாஞ்சாலி முதல் ராமாயணத்து தசரதன் வரை புனைவுகள் எல்லாம் ஆபாசம்தானே?  இவர்கள் ஆபாசம், கலாச்சார சீர்கேடுகளை உண்டாக்கக் கூடியவை என்றால் முதலில் மஹாபாரதத்தையும் ராமாயணத்தையும் அல்லவா கொளுத்தியிருக்கவேண்டும். எனக்கு ஆபாசமாகத் தெரியும் புத்தகம் அவர்களுக்கு புனித நூலாகத் தெரிவதில் தான் இருக்கிறது சூட்சுமம்,

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மனிதன் தன் சகிப்புத் தன்மையை இழந்துவருவதன் வெளிப்பாடுகள்தான் புத்தகங்களை, நாடகங்களை, கலையை, தன் கவைக்கு உதவாத கலாச்சார கோட்பாடுகளைக் கொண்டு எதிர்ப்பதும், தடைகோருவதும் என்பவை எல்லாம் நமக்கு வெளிப்படுத்தும் செய்திகள். இலக்கியம் முதல் ஈழம் வரை இன்று எதை எழுதினாலும் ஒரு கும்பல் தங்களின் கலாச்சாரக் கேடயங்களை தூக்கிக் கொண்டு சண்டைக்கு வந்து விடுகிறார்கள். யாருக்குத்தான் இல்லை கலாச்சாரம்?

ஒவ்வொரு மனிதனும் தன் கருத்துக்களை சுதந்திரமாக வெளியிடுவதற்கும் பேசுவதற்கும், எழுதுவதற்கும் அடிப்படை மனித உரிமை என்று நம் அரசியல் அமைப்பு சட்டம் பாதுகாப்பாக இருக்கிறது என்றும் நமக்கு நாமே கொண்டாடிக் கொள்கிறோம்.  ஆம் பாதுகாப்பாகத்தான் இருக்கிறது ஆனால் யாருக்கு பாதுகாப்பாக இருக்கிறது என்பதுதான் மில்லியன் டாலர் கேள்வி. அது ஆட்சியில், அதிகாரத்தில், மக்கள் பலத்தில் ஆதிக்கம் உள்ளவர்களுக்கே ஆதரவாக இருக்கிறது என்பது உலகம் எங்கும் நடைபெறுகிற ஒன்று.

பழமைவாதிகள் இப்படி காலம் காலமாய் கொலைமிரட்டல், வியாபார மிரட்டல், கருத்துச் சுதந்திர அச்சுறுத்தல் என தங்களை ஆதிக்கசக்திகளாக்கிக் கொண்டே போகையில் இவற்றை எல்லாம் கண்டு முகம் சுளிக்க வேண்டிய முற்போக்காளர்கள், பத்திரிகையாளர்களில் பலர், திராவிட இயக்கங்கள் வெற்று அறிக்கைகளை மட்டும் கொடுத்துவிட்டு நமக்கென்ன வேலை முடிந்தது என்று முகம் திருப்பிக் கொண்டிருப்பது சமூகத்துக்கும் , பின் வரும் புது படைப்பாளிகளுக்கும், முற்போக்கு எழுத்தாளர்களுக்கும் நல்லதல்ல. யார் கண்டது பிற் காலங்களில் வரப்போகும் முற்போக்கு படைப்பாளிகள் பிற்போக்குத் தனங்களுக்கு ஆதரவாகக் கூட எழுதித் தள்ளலாம்.

அரசியல் அமைப்பைக் காக்கவேண்டிய அரசாங்கமே இதில் எல்லாம் தலையிட வேண்டும் என்றாலும் ஆளும் அரசாங்கத்தின் சில அங்கத்தினர்களே இத்தனை சிக்கல்களையும், படைப்பாளிகளுக்கு எதிரான கருத்தையும் உருவாக்குகிற ஆட்களாகவும் இருக்கிறார்கள்.

பாஜக எம்பிக்கள் இந்தியாவின் எம்பிக்கள் என்ற நிலையெல்லாம் தாண்டி இந்து எம்பிக்கள் என்று இந்துப் பெண்கள், 4,குழந்தைகள், 5 குழந்தைகள் என்று பெற்றுக் கொள்ளுங்கள் கோமியத்தை பினாயிலுக்கு பதிலாக பயன்படுத்துங்கள், சமஸ்கிருதத்தை தேவ பாஷை ஆக்குங்கள் என்று தங்கள் கருத்தை சுதந்திரமாக வெளியிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இரண்டு குழந்தைகள் போதும் என்று கருத்தடை செய்துகொண்ட கணவன் மனைவிக்கு  3 வதாக குழந்தை பிறந்தால் சந்தேகப்பட மாட்டானா என்று கேட்கிறார் அப்பாவி நண்பர் ஒருவர். இதை விட பயங்கரமாக ஒரு பதில் சொன்னேன் "முதலில் மோடியை பொண்டாட்டியோடு இருந்து வாழச் சொல்லுங்கள் பின்னர் குழந்தை குட்டியெல்லாம் பற்றி யோசிக்கலாம்".  என் கருத்துக்கான விளக்கம் என்னிடம் கேட்கலாம், இல்லை எதிர்த்து எழுதலாம் ஆனால் இதெல்லாம் நீ சொல்லக் கூடாது ஊரில் இருக்கக் கூடாது இனி சாப்பிடுவதைத் தவிற வேறெதற்கும் வாயே திறக்கக்கூடாது என்பது அரசியல் சட்டம் நமக்குத் தந்திருக்கும் அடிப்படை உரிமைகளுக்கு எதிரானது.

பாலியல் பலாத்காரக் கொலைகள், முறை தவறிய உறவுகளால் நடைபெறும் கொலைகள், என்பதெல்லாம் என்னவோ நம் கலாச்சாரத்திலேயே ஊறிப்போனவை போல தினசரி செய்திகள் வெளியாகும் நாட்டில்தான் புத்தகத்தில் எழுதப் படும் புனைவுகளுக்காக போராட்டம் நடக்கிறது. பாரிஸில் பத்திரிகை அலுவலகத்தில் நடத்தப் பட்ட கொலைகளை கண்டிக்கும் மக்கள்தான் பெருமாள் சல்மான் ருஷ்டி, தாஸ்லிமா நஸ் ரீன், பெருமாள் முருகன், எழுதியதையும் அவற்றை தடைசெய்ய வேண்டும் என்று அறைகூவல் விடுப்பதும் உச்சகட்ட நகை முரண்.

பாலியல் கொலைகளுக்காக கடற்கரையோரம் ஒன்றாகக் கூடி மெழுகுவர்த்திகளைக் கொளுத்தி பலியான உயிருக்கு அஞ்சலி செலுத்துகிறோம் . ஆனால் பாலியல் குற்றங்களுக்கு எதிராக இதுவரை எந்த ஒரு அமைப்பும், இயக்கமும் மக்கள் விழிப்புணர்வை உண்டாக்கும் போராட்டங்களை முன்னெடுக்கவில்லை, அப்படி எடுப்பவர்கள் கூட அரங்கச் செயல்பாடுகள் கட்டுரைகள் என்பவற்றோடு முடித்துக் கொள்கிறோம்.

பழமைவாதிகளிடம் இருந்து நாம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டியவை  நிறைய இருக்கிறன. வீதிக்கு இறங்கிப் போராடி மிரட்டல் விடுத்து இல்லை ஏதாவது செய்தாவாது மாற்றுக் கருத்தாளார்களை அடக்கும் நாட்டில், மாற்றுக் கருத்துக்களை தொடர்ந்து எழுதியும் அவற்றை ஏற்றுக் கொள்ளும் பக்குவத்தையும் வளர்க்கும் விதமாக படைப்புக்களை தொடர்ந்து எழுதியும் வெளியிடுவதையும் தவிற வேறு வழியில்லை. இல்லையென்றால் ஊர் பெயரை, தெருப்பெயரை, ஆட்கள் பெயரையெல்லாம்,

" அந்த ஊரில் அந்த தெருவில், அவனும் அவளும் அவர்களுக்கு அவன் அவள் என்று ஆணும் பெண்ணுமாய் இரண்டு குழந்தைகள், அவர்களுக்கு பக்கத்துவீட்டில் அவன் இருந்தான் அவனுக்கு ஒரு அவள் காதலியாய் இருந்தாள் " 

என்று படிக்கவே முடியாத கதைகளை எழுதி சந்தோஷப் பட்டுக் கொள்ள வேண்டியதுதான்.

எழுத்தும் பேச்சும் நமது உரிமைகள்!